بعضی وقتها زندگیتان دو تیکه می شود . نه اصلا یک تکه می شود . تکه ای اینور مرز و هیچ هم آنور مرز . شاید رسمش باشد که تا ابد دزدانه رد شوم از این مرز . خانه ات را نگاه کنم ، از دور . بفهمم که امروز هم روشن است ... همین .
پ.ن : این پست از روی بی حالیست ... فکر کنم .