همین چند روز پیش بود، وقتی بیدار شدم. به این فکر می کردم که خداحافظی چه چیز مسخره­ایست. هیچوقت تعادل نداره. یا حالت رو می­گیره یا کلی بهت حال می­ده. خود شما هم درک می­کنید چه حس خوبیست خداحافظی کردن با کسی که حوصله صداش رو ندارید. طرف مقابلتون شاید 1 ساعت حرف بزنه و شما یک دقیقه هم یه حرفش گوش ندید. لذت خوبیست که کلماتش روی هوا بخشکد، بدون هیچ معنی مشخصی. فکر کنم یکی از لذتهای ابدی من باشه، از بچگی که صدای حرفهای در­هم بقیه رو با دو انگشت روی لاله گوش، می­شد قطع کرد، وصل کرد، قطع کرد...
تا همین الآن که عادت کردم به صداها توجه کنم نه کلمات. ولی مشکل من همین یک کلمه هست. خداحافظ، یا حتی من می­رم. یا، چه چیز مزخرفی... انگار اینها وجود دارند فقط برای حالگیری... باور کنید لذت هزار بارش به تهی بودن یک بارش نمی­ارزه. خداحافظ، خدا حافظ، فعلا، پس تا... عجب چیزی.