هویت یک تله است. دوست دارم هر روز به عنوان هیچکس بیدار شوم و شب به عنوان هیچکس به خواب بروم. هویت چیزی مثل پایان راه است، چیزی چسبنده و سفت که امکان نفس کشیدن را به صفر می رساند. از همه مسخره تر چسبیدن به این چیز چسبنده است.
پ.ن: جمله مسخره اش هنوز توی ذهنم است. هویت من را فلان شکل میده.